Nola leverde (journalistieke) bijdragen aan Surinaamse, Surinaams-Nederlandse periodieken. Ze schreef het sprookje Tranen van een koningin (zie de Forumpagina) en maakte enkele gedichten. Haar meest bekende gedicht is Wan de (Op een dag). Dat schreef ze in 1953, kort voor haar vertrek naar Suriname. Oud-leerling Armand Baag zette Wan de op muziek. In het bovenstaande fragment uit Frank Zichems film Nola Hatterman en de Konsequente Keuze (1982) luisteren ze er samen naar.
Wan deWan de mi sa dede No wan sma sabi oten En mi no sabi oten Ma mi winsi taki Te a de sa kon Sranangron sa teki mi En blaka anu sa beri mi |
|
| Gepubliceerd in De Westindiër van januari 1953 | |
Op een dagOp een dag zal ik sterven Niemand weet wanneer En ik weet niet waar Maar ik wens dat Wanneer de dag daar is Surinaamse grond mij zal opnemen En zwarte handen me zullen begraven |
| Gepubliceerd in De Westindiër van januari 1953 |
25 november 1975 (onafhankelijkheid)Nu meer dan ooit wil ik leven! Leven in dit vrije land Waar de bossen en rivieren De bodem rood van rijkdom De bloemen van het bos De woeling van de stad Nu ook van mij zijn. Jaren stond ik in de strijd Op de vrij aangegeven plaats, Door tere weefsels van idealen, Verbonden met hen die mij voorgingen Onze strijd was voor hen, die Na ons komen, Maar ook voor onszelf. Nu meer dan ooit wil ik leven. |
| Erven Nola Hatterman |
Dorre bladerenBladeren, steeds weer bladeren Vallen op het pad, dat leidt Naar mijn huis Resten van vergaan leven Ik maak het pad schoon Dorre bladeren in mijn ziel, Vergane gevoelens Overleefde gedachten Dorre reden van wat eens was Ik vroeg het mij in onrust af Tot het antwoord kwam In nieuwe gedachten, Nieuwe gloedvolle dromen, Van liefde voor het omringende Waar alles, dat verstorven was, In onder ging, verrijzend, In nieuwe stralen. |
| Erven Nola Hatterman |
Die ene dansDie ene dans. Het is altijd die éne dans Die je doet blijven denken Aan een avond van intens beleven Muziek diepdringend In je bloed, je beenderen, je ik. Het is altijd die éne dans, Die je steeds zal herinneren. Hoe iemand klanken deed worden Tot een jij en ik, niet meer van Deze aarde Die éne dans, die geen vervolg heeft En er ook niet om vraagt, Die éne dans, een golf in de branding Machtig! En toch zich oplossend In ongrijpbaar schuim. |
| Erven Nola Hatterman |
Fragment uit Frank Zichems film Nola Hatterman en de Konsequente Keuze (1982). Zie ook Vondsten.